Geotkaniny to płaskie materiały tekstylne wykonane z regularnie ułożonych wiązek cienkich włókien lub tasiemek polimerowych, najczęściej polipropylenowych lub poliestrowych. Włókna połączone są mechanicznie metodą tkacką.
Geotkaniny ze względu na właściwości mechaniczne dzielimy na dwie grupy: tkaniny separacyjne oraz tkaniny wzmacniające. Geotkaniny separacyjne charakteryzują się nieco większymi wydłużeniami dzięki czemu zachowują ciągłość nawet gdy konstrukcja pracuje w znacznym stopniu. Dzięki większej elastyczności odmiany separacyjne nie muszą wykazywać się dużymi wytrzymałościami.
Odmiany wzmacniające charakteryzują się mniejszymi wydłużeniami oraz większymi a czasem bardzo dużymi wytrzymałościami. Dzięki tym cechom są w stanie przejąć siły występujące w konstrukcji poprawiając jej właściwości. Istotną cechą, którą należy uwzględnić przy projektowaniu zbrojenia konstrukcji jest zachowanie geotkaniny w konstrukcji w czasie (odporność na pełzanie). Cecha ta w dużej mierze zależy od surowca użytego do produkcji geotkaniny.
Geotkaniny są bardzo dobrym elementem wzmacniającym grunty. Zwłaszcza grunty o małym uziarnieniu. Dzięki dużej powierzchni są wstanie przejmować siły rozciągające poprzez tarcie. Do zbrojenia gruntów stosuję się tkaniny o mniejszych wydłużeniach i większych (dostosowanych do projektu) wytrzymałościach.
Separacja
Dzięki swojej dużej wytrzymałości, odporności na przebicie, geotkanina zapewnia ciągłość warstwy rozdzielającej nawet w bardzo trudnych warunkach gruntowych. Geotkaniny charakteryzują się wydłużeniami w zakresie do 20% dlatego w niektórych konstrukcjach dla zrekompensowania niewielkiej elastyczności stosuje się tkaniny o większej wytrzymałości aby zapobiegać zerwaniom. W niektórych przypadkach znacznie lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie geowłókniny (np. pod narzut kamienny). Ciągłość tej warstwy jest podstawowym warunkiem do spełniania funkcji separacyjnej.
Filtracja
Geotkaniny z zasady nie nadają się do pełnienia funkcji filtracji ze względu na stosunkowo duże pory oraz ich niewielka ilość (w efekcie bardzo małą wodoprzepuszczalność). Jest jednak niewielka grupa tkanin wykonanych z żyłek polietylenowych, które w określonych warunkach mogą pełnić tą rolę. W praktyce jednak najczęściej używa się do tego celu geowłóknin.
Najważniejszy parametr pozwalający na zastosowanie geotkaniny jako zbrojenie. Wytrzymałość podawana jest w kiloniutonach na metr (kN/m). Badana jest zgodnie z normą EN ISO 10319.
Wydłużenie przy maksymalnym obciążeniu.
Parametr jest bardzo istotny. W zależności od funkcji jaką ma pełnić tkanina należy go różnie interpretować. Dla separacji lepiej jest by geotkanina miała większą elastyczność aby niezależnie od działających na nią sił zachowała ciągłość. Dla zbrojenia zaletą jest mniejsze wydłużenie, dzięki któremu sprawniej przejmuje obciążenia na nią działające. Wydłużenie podawane jest w procentach (%). Badana jest zgodnie z normą EN ISO 10319.
Wytrzymałość na przebicie statyczne CBR.
Parametr istotny niemal w każdym zastosowaniu. Wartość tego parametru determinuje odporność geotkaniny na uszkodzenia szczególnie w trakcie wbudowania. Jego wartość podawana jest w niutonach (N) a badany jest zgodnie z normą EN ISO 12236.
Wodoprzepuszczalność w kierunku prostopadłym do powierzchni wyrobu.
Parametr ten może być istotny jeżeli w konstrukcji spodziewamy się np. sączeń wód gruntowych. Geotkaniny wartość tego parametru mają z reguły na nie niewielkim poziomie dlatego w sytuacjach gdy pojawienie się wody w konstrukcji jest prawdopodobne należy w inny sposób zadbać o kontrolę nad jej przepływem. Parametr ten mierzony jest jako wielkość przepływu wody podawana w litrach na metr kwadratowy razy sekunda (l/m2*s) lub jako prędkość przepływu wody podawana w milimetrach na sekundę (mm/s). Wartości te są na siebie przeliczalne w stosunku 1:1. Właściwość ta badana jest zgodnie z normą EN ISO 11058.
Umowny wymiar porów (O90).
Parametr istotny szczególnie przy separacji. Za względu na to, że tkaniny charakteryzują gorsze parametry hydrauliczne tkanin nie stosuje się w trudnych warunkach hydrotechnicznych. Parametr wyrażony jest w mikrometrach (µm). Badany jest zgodnie z normą EN ISO 13433.
Wytrzymałość na przebicie dynamiczne.
Mimo, iż warunki w jakich badana jest ta właściwość w rzeczywistości nie występuje jest to bardzo istotny choć jedynie wskaźnikowy parametr świadczący o jego odporności na uszkodzenia. Jego wartość to średnica otworu jaki powstanie po zrzuceniu metalowego stożka na rozciągniętą w powietrzu włókninę, wyrażona w milimetrach (mm). Szczegóły badania określa norma EN ISO 13433.
